امشب

شعری نخواهم نوشت

سی و ششمین شمع را برای تولدم روشن میکنم

و پرهایم را طواف میدهم

برگرد آتشی که تو در جانم روشن کرده یی

سی و شش تکه خاکستر کوچک کافی است

تا پر سوخته حرمت پیدا کند

جشن تولدم است و من

سی و شش بار به دنیا می آیم و خاکستر میشوم

تا راز حضور تو را بدانم

ققنوس من ،امشب جایت خالیست..

زیرکانه قانعت کردم

که یک قرآن بس است

تا که امشب را

در آغوش خودم احیا کنی....

يک روز ميرسد که يک ملافه ي سفيد پايان ميدهد به من . . .

به شيطنت هايم . . .

به دلتنگي هايم . . .

به خنده هاي بلندم و به بغض هايم . . .

روزي که با ديدن عکسم بغض ميکني و ميگويي :

ديوونه دلم واسه مسخره بازيهات تنگ شده . . .

                                          پاشو

                               آغوش من فقط اندازه تو جا دارد

 اگر خوب گوش کنی این ضربان های تند و پی در پی قلبم را میشنوی

                                       تو را فریاد میزند 

 مخاطب کلامم ک هیچ… مخاطب ضربانهای قلبم تویی

                                                 ولنتاینت مبارک عشقم                          

راه که میروی ، عقب می مانم نه برای اینکه نخواهم با تو همقدم باشم

میخواهم پا جای پایت بگذارم و مواظبت باشم

میخواهم ردپایت را هیچ خیابانی در آغوش نکشد …

تو فقط برای منی !

برای تو می نویسم

برای تویی که تمام تنهاییم پراز یادتوست

برای تویی که احساسم از آنِ وجود نازنین توست

برای تویی که تمام هستی ام درعشق تو غرق شده

برای تویی که هرلحظه دوریت برایم مثل یک قرن است

برای تویی که سکوتت سخت ترین شکنجه من است

برای تویی که عشقت معنای بودنم است

برای تویی که غم هایت معنای سوختنم است

دوستت دارم خوب من

از این دوری طولانی از این کابوس بیزاریم

از این حسی که میدونی و میدونم به هم داریم

از این که هر دو میدونیم نباید فکر هم باشیم

از این که تا کجا میریم اگه یه لحظه تنها شیم

نه میتونم از این احساس رها شم تا تو تنها شی

نه اون اندازه دل دارم ببینم با کسی باشی...

در دلم مِهر کسی خانه نکرده ست ؛

              بیا ...

خانه خالیست ،

      نگه داشته ام جــای تو را...